Karol Wojtyła urodził się w Wadowicach jako drugi syn Karola Wojtyły i Emilii
z Kaczorowskich. Ród Wojtyłów wywodzi się z Czańca koło Kęt i Lipnika (obecnie dzielnica Bielska-Białej). Ród Kaczorowskich pochodzi z Michałowa k. Szczebrzeszyna. Karol Wojtyła ochrzczony został dnia 20 czerwca 1920 roku. Rodzina Wojtyłów żyła skromnie. Jedynym źródłem utrzymania była pensja ojca i wojskowego urzędnika
w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w stopniu porucznika. Matka pracowała dorywczo jako szwaczka. Edmund, brat Karola, po ukończeniu wadowickiego gimnazjum studiował medycynę w Krakowie. W dzieciństwie Karola nazywano najczęściej zdrobnieniem imienia Lolek. Był chłopcem bardzo utalentowanym i usportowionym. Regularnie grał w piłkę nożną oraz jeździł na nartach. Bardzo ważnym elementem życia Karola były wycieczki krajoznawcze, a także spacery po okolicy Wadowic. W większości wycieczek towarzyszył mu ojciec. Jego matka zmarła 13 kwietnia 1929 roku, w wieku 45 lat. Trzy lata później, w 1932 r., zmarł na szkarlatynę w wieku 26 lat Edmund, brat Karola. Chorobą zaraził się od swojej pacjentki w szpitalu w Bielsku. Od września 1930 roku, po zdaniu egzaminów wstępnych, Karol Wojtyła rozpoczął naukę w 8-letnim Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Nie miał żadnych problemów z nauką. Już w tym wieku, według jego katechetów, wyróżniała go także ogromna wiara. W pierwszej klasie ks. Kazimierz Figlewicz zachęcił go do przystąpienia do kółka ministranckiego, którego stał się prezesem. Katecheta ten miał znaczny wpływ na rozwój duchowy młodego Karola Wojtyły. Podczas nauki w gimnazjum Karol zainteresował się teatrem - występował przedstawieniach Kółka Teatralnego stworzonego przez polonistów z wadowickich gimnazjów: żeńskiego im. Michaliny Mościckiej i męskiego im. Marcina Jadowity.
14 maja 1938 Karol Wojtyła zakończył naukę w gimnazjum otrzymując świadectwo maturalne z ocena celującą, która umożliwiała podjęcie studiów na większości uczelni bez egzaminów wstępnych. Karol Wojtyła wybrał studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studia rozpoczął w październiku 1938 roku.
W pierwszym roku studiów Karol przeprowadził się wraz z ojcem do rodzinnego domu matki przy ul. Tynieckiej 10 w Krakowie. Czas od października 1938 do lutego 1941 roku to okres wytężonej nauki Karola na studiach, spotkań grupy literackiej, a także tworzenia własnej poezji. Dnia 18 lutego 1941 roku po długiej chorobie zmarł ojciec Karola. Wojna odebrała Karolowi Wojtyle możliwość kontynuowania studiów, zaczął więc pracować jako pracownik fizyczny w zakładach chemicznych Solvay. Początkowo od jesieni 1940 przez rok w kamieniołomie w Zakrzówku, a potem w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim. W tym okresie Karol związał się też z organizacją podziemną "Unia", powiązaną ze środowiskiem katolickim, która starała się między innymi ochraniać zagrożonych Żydów. Jesienią roku 1941 Karol wraz z przyjaciółmi założył Teatr Rapsodyczny, który swoje pierwsze przedstawienie wystawił 1 listopada 1941. Rozstanie Wojtyły z teatrem nastąpiło nagle
w roku 1942, gdy postanowił on studiować teologię i wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie oraz rozpoczął w konspiracji studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W okresie od kwietnia 1945 do sierpnia 1946 roku Karol Wojtyła pracował na uczelni jako asystent i prowadził seminaria z historii dogmatu.
16 listopada 1946 roku alumn Metropolitalnego Seminarium Duchownego Karol Wojtyła został subdiakonem, a tydzień później diakonem. Już 1 listopada 1946 roku kardynał Adam Stefan Sapieha wyświęcił Karola Wojtyłę na księdza. 2 listopada jako neoprezbiter odprawił Mszę św. prymicyjną w krypcie św. Leonarda w katedrze na Wawelu. 15 listopada Karol Wojtyła wraz z klerykiem Stanisławem Starowieyskim poprzez Paryż wyjechał do Rzymu, aby kontynuować studia na uczelni Instituto Internazionale Angelicum (obecnie Papieski Uniwersytet w Rzymie). Przez okres studiów zamieszkiwał w Kolegium Belgijskim, gdzie poznał wielu duchownych z krajów frankofońskich oraz z USA. W 1948 roku ukończył studia z dyplomem summa cum laude. Pod kierunkiem wytrawnego teologa, dominikanina Reginalda Garrigou-Lagrange'a napisał pracę doktorską pt. „Zagadnienia wiary u świętego Jana od Krzyża”, jednak z powodu braku funduszy na wydanie jej drukiem nie uzyskał stopnia doktorskiego. Tytuł ten został mu przyznany dopiero w Polsce. W lipcu 1948 roku, na okres 7 miesięcy Karol Wojtyła został skierowany do pracy w parafii Niegowić, gdzie spełniał zadania wikarego i katechety. Od tego momentu rozpoczął się dla młodego księdza okres wycieczek i podróży z młodzieżą po Polsce. Wolny czas zawsze starał się spędzać z chłopcami i dziewczętami na łonie natury. 
W marcu 1949 roku Karol Wojtyła został przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie. Tam też założył mieszany chorał gregoriański. Nadal często wyprawiał się na wycieczki z młodzieżą. Podczas wielu wycieczek ksiądz Wojtyła starał się zmylić ówczesną milicję i dlatego zdejmował sutannę i kazał nazywać się „wujkiem”. W roku 1951 po śmierci kardynała Sapiehy, Karol Wojtyła został skierowany na urlop w celu ukończenia pracy habilitacyjnej. W tym okresie dużo uwagi poświęcił także pracy publicystycznej. Pisał wiele m.in. na temat chrześcijańskiej etyki seksualizmu. Dnia 12 grudnia 1953 jego praca Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maxa Schelera została przyjęta jednogłośnie przez Radę Wydziału Teologicznego UJ, jednak Wojtyła nie uzyskał habilitacji z powodu odmowy Ministerstwa Oświaty. Karol Wojtyła powrócił do przerwanych obowiązków. Wykładał m.in. w seminariach diecezji: krakowskiej, katowickiej i częstochowskiej (mieściły się one wszystkie w Krakowie) oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Jego wykłady obejmowały głównie teologię moralną i etykę małżeńską.
W roku 1958 Karol Wojtyła został mianowany biskupem tytularnym Ombrii, a także biskupem pomocniczym Krakowa. Konsekracji biskupiej ks. Karola Wojtyły dokonał 28 września 1958 w katedrze na Wawelu metropolita krakowski i lwowski, arcybiskup Eugeniusz Baziak. Współ konsekratorami byli biskupi Franciszek Jop i Bolesław Kominek.
W 1962 roku został krajowym duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. Na okres biskupstwa Karola Wojtyły przypadły także obrady Soboru Watykańskiego II,
w których aktywnie uczestniczył. Już w tym okresie Karol Wojtyła bardzo dużo czasu poświęcał na podróże zagraniczne w celach ewangelizacyjnych i religijnych. 30 grudnia 1963, półtora roku po śmierci swego poprzednika, arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Podczas konsystorza 26 czerwca 1967 został nominowany kardynałem. 29 czerwca 1967 roku otrzymał w Kaplicy Sykstyńskiej od papieża Pawła VI czerwony biret, a jego kościołem tytularnym stał się kościół ów. Cezarego Męczennika na Palatynie. Na zwołanym po śmierci Jana Pawła I drugim konklawe w roku 1978 Wojtyła został wybrany na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Wynik wyboru ogłoszono 16 października o 18:44.
Jan Paweł II był pierwszym papieżem z Polski, jak również pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, nie będącym Włochem. Wielokrotnie sam przywoływał spełnione proroctwo Juliusza Słowackiego z wiersza "Słowiański papież". Wybór na głowę Kościoła osoby z kraju socjalistycznego wpłynął znacząco na wydarzenia w Europie wschodniej i Azji w latach 80. XX wieku. Papież był także honorowym obywatelem wielu polskich miast.
W dniu 13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie o godzinie 17:19, Jan Paweł II został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę w brzuch oraz rękę. Ranny papież osunął się w ramiona stojącego za nim sekretarza Dziwisza. Ochrona przewiozła Jana Pawła II do kliniki Gemelli, gdzie papieża poddano bardzo ciężkiej sześciogodzinnej operacji. Do pełni zdrowia jednak nigdy nie wrócił. Papież wierzył, że swoje ocalenie zawdzięczał wstawiennictwu Matki Bożej. Wyraził to słowami: Jedna ręka strzelała a inna kierowała kulę. Wierni dostrzegli pewien związek. Zamach miał miejsce 13 maja podobnie jak pierwsze objawienie Matki Boskiej w Fatimie w roku 1917. Jan Paweł II spędził na rehabilitacji w szpitalu 22 dni. Potem wielokrotnie cierpiał z powodu różnorodnych dolegliwości będących następstwem postrzału. Papież nigdy nie ukrywał swoich niedomagań przed wiernymi ukazując wszystkim oblicze zwykłego człowieka poddanego cierpieniu. W marcu 2006 komisja śledcza włoskiego parlamentu powołana dla ustalenia odpowiedzialności obywateli włoskich podejrzanych o współpracę z KGB, ustaliła bezsprzecznie, że rozkaz zabicia papieża wydał osobiście I sekretarz KC KPZR Leonid Breżniew, a zatwierdziło Biuro Polityczne m. in. Michaił Gorbaczow. Ali Agca działał na zlecenie bułgarskiej służby bezpieczeństwa, której działania miało inspirować radzieckie KGB. 
Badania archiwów ujawniły, że istniała szansa na udaremnienie zamachu. Niestety sygnały ostrzegawcze przekazane przez amerykańską CIA zostały zlekceważone. Po zamachu otoczenie papieża wprowadziło specjalne środki bezpieczeństwa. Papamobile, czyli specjalny pojazd wykonany dla papieża do poruszania się wśród witających go tłumów, został odpowiednio opancerzony.
Charakterystycznym elementem pontyfikatu Jana Pawła II były liczne podróże zagraniczne. Odbył ich 104, odwiedzając wszystkie zamieszkane kontynenty. W wielu miejscach, które odwiedził Jan Paweł II, nigdy przedtem nie postawił stopy żaden papież. Był m.in. pierwszym papieżem, który odwiedził Wielką Brytanię (od roku 1534 Kościół Anglii nie uznaje władzy zwierzchniej Stolicy Apostolskiej). Mimo wielu zabiegów nie udało mu się jednak odbyć pielgrzymki do Rosji, prawdopodobnie ze względu na niechęć ze strony patriarchatu moskiewskiego, który zarzuca Watykanowi prozelityzm. Jan Paweł II jako papież odwiedził m.in. Polskę (8 razy), USA (7 razy), Francję (7 razy). Podróże apostolskie do Polski: I pielgrzymka (2-10 czerwca 1979), II pielgrzymka (16-23 czerwca 1983), 
III pielgrzymka (8-14 czerwca 1987), IV pielgrzymka (1-9 czerwca, 13-20 sierpnia 1991), V pielgrzymka (22 maja 1995), VI pielgrzymka (31 maja-10 czerwca 1997), VII pielgrzymka (5-17 czerwca 1999), VIII pielgrzymka (16-19 sierpnia 2002). Podróże apostolskie we Włoszech (niektóre): 29 października 1978 – Mentorella, 20 - 22 maja 1985 Mediolan,
8 - 10 maja 1993 – Sycylia, 5 września 2004 – Loreto.
Tłumy wiernych oczekujących w kolejce, aby oddać hołd Janowi Pawłowi II (5 kwietnia 2005) Jan Paweł II od początku lat 90 cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia
z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. Jego długoletnie zmagania z chorobą i starością były osobistym przykładem głoszonych na ten temat poglądów, w których podkreślał godność ludzkiego cierpienia i odnosił je do męki Chrystusa. 13 maja 1992 papież ustanowił nawet światowy Dzień Chorego. Nagłe pogorszenie stanu zdrowia papieża zapoczątkowane było grypą oraz zabiegiem tracheotomii. Zmarł 2 kwietnia 2005 po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego,
w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię święta Miłosierdzia Bożego, w 9665 dniu swojego pontyfikatu. W ciągu ostatnich dwóch dni życia nieustannie towarzyszyli mu wierni z całego świata, śledząc na bieżąco wiadomości dochodzące z Watykanu. W czwartek 31 marca tuż po godzinie 11, gdy Jan Paweł II udał się do swej prywatnej kaplicy, doznał silnych dreszczy, po których dostał temperatury 39,6 stopnia. Był to początek ciężkiego szoku septycznego połączonego z zapaścią sercowo-naczyniową. Wywołała je infekcja dróg moczowych w osłabionym chorobą Parkinsona i niewydolnością oddechową organizmie. Uszanowano wolę papieża, który chciał pozostać w domu. Podczas mszy przy jego łożu, którą Jan Paweł II koncelebrował z przymkniętymi oczyma, kardynał Marian Jaworski udzielił mu namaszczenia chorych. 2 kwietnia, w dniu śmierci, o godzinie 7.30 rano, papież zaczął tracić przytomność, a późnym porankiem przyjął jeszcze watykańskiego sekretarza stanu kardynała Angelo Sodano. Później tego samego dnia doszło do gwałtownego wzrostu temperatury. Około godziny 15.30 bardzo słabym głosem papież powiedział: "Pozwólcie mi iść do domu Ojca". O godzinie 19 wszedł w stan śpiączki, a monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. Osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdził śmierć Jana Pawła II o godzinie 21.37, ale elektrokardiogram wyłączono dopiero po 20 minutach od tej chwili.
Pogrzeb Jana Pawła II odbył się w piątek 8 kwietnia 2005 r. Trumnę z prostych desek z drewna cyprysowego (symbolu nieśmiertelności) ustawiono wprost na rozłożonym na bruku placu św. Piotra dywanie. Mszy świętej koncelebrowanej przez kolegium kardynalskie i patriarchów katolickich Kościołów wschodnich przewodniczył dziekan kolegium, kardynał Joseph Ratzinger (jedenaście dni później wybrano go na nowego papieża - Benedykta XVI). Uczestniczyło w niej na placu
św. Piotra ok. 300 tysięcy wiernych oraz 200 prezydentów i premierów, a także przedstawiciele wszystkich wyznań świata, w tym duchowni islamscy i żydowscy. Wielu zgromadzonych na uroczystości ludzi miało ze sobą transparenty z włoskim napisem santo subito ("święty natychmiast"), przy pomocy których postulowali uznanie Jana Pawła II świętym "z woli ludu" i niezwłocznie. W całym Rzymie przed ekranami rozstawionymi
w wielu miejscach miasta zgromadziło się 5 mln. ludzi, w tym ok. 1,5 mln. Polaków. 
Po zakończeniu nabożeństwa żałobnego, w asyście tylko duchownych z najbliższego otoczenia, papież został pochowany w podziemiach bazyliki św. Piotra na Watykanie, w krypcie Jana XXIII, beatyfikowanego w 2000 roku. Prosty grobowiec o głębokości 1,7 m, przykryty marmurową płytą z napisem "Ioannes Paulus II 1920-2005", jest spełnieniem zapisu z testamentu, który mówił o "prostym grobie w ziemi". Grobowiec Jana Pawła II znajduje w krypcie w pobliżu miejsca, gdzie według tradycji znajduje się grobowiec
św. Piotra. Procesji z trumną przewodniczył kardynał kamerling, Eduardo Martinez Somalo. W Grotach Watykańskich trumnę złożono w drugiej, cynkowej, którą szczelnie zalutowano, a tę w trzeciej, wykonanej z drewna orzechowego. Do trumny został włożony woreczek
z medalami wybitymi w czasie pontyfikatu Jana Pawła II oraz umieszczony w ołowianym pojemniku akt, który zawiera najważniejsze fakty z okresu jego pontyfikatu. Trumny zostały opatrzone watykańskimi pieczęciami.
W złożeniu trumny uczestniczyli jedynie najbliżsi współpracownicy papieża, arcybiskupi Stanisław Dziwisz i Piero Marini.
Od 14 marca 2004 roku pontyfikat Jana Pawła II jest uznawany za najdłuższy,
po pontyfikacie świętego Piotra oraz bł. Piusa IX. Był papieżem przez 26 i pół roku (9665 dni). Długość jego pontyfikatu podkreśla także kontrast z papiestwem jego poprzednika i Jana Pawła I , który papieżem był jedynie 33 dni. Jan Paweł II beatyfikował i kanonizował o wiele więcej osób niż jakikolwiek poprzedni papież. Według danych na październik 2004 r. ogłosił on błogosławionymi w sumie 1340 osób. To, czy kanonizował więcej świętych, niż wszyscy poprzedni papieże razem wzięci, jest trudne do dowiedzenia, ponieważ wiele zapisów wczesnych kanonizacji jest niekompletnych, zaginionych lub niedokładnych. Podczas swego pontyfikatu Jan Paweł II powołał więcej kardynałów, niż którykolwiek z jego poprzedników. Na dziewięciu konsystorzach papież kreował kardynałami 231 duchownych katolickich. Podczas jego pontyfikatu ponad 300 milionów ludzi przeszło na katolicyzm. Osobistym sekretarzem Jana Pawła II przez cały pontyfikat był arcybiskup Stanisław Dziwisz.
Po śmierci papieża, wielu duchownych przedstawicieli Watykanu, a także wielu wiernych oraz w mass mediach zaczęto dodawać mu nowy przydomek nazywając go Janem Pawłem Wielkim. Tylko trzech papieży w historii Kościoła katolickiego nosiło taki przydomek. Przydomek ten pojawił się po raz pierwszy w homilii wygłoszonej przez kardynała Angelo Sodano w czasie żałobnej mszy na placu św. Piotra w niedzielę 3 kwietnia 2005 (nazajutrz po śmierci Jana Pawła II) oraz w publikacjach Tygodnika Powszechnego. Również nowy papież, Benedykt XVI, rozpoczął swoje wystąpienie od słów: "Po wielkim papieżu Janie Pawle II...". Wyraz temu daje często, kiedy wspomina swojego poprzednika.
13 maja 2005 papież Benedykt XVI zezwolił na natychmiastowe rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II, udzielając dyspensy od pięcioletniego okresu oczekiwania od śmierci kandydata, jaki jest wymagany przez prawo kanoniczne. Od momentu zezwolenia na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Janowi Pawłowi II przysługuje tytuł Sługi Bożego. Formalnie proces rozpoczął się 28 czerwca 2005. Postulatorem procesu został polski ksiądz Sławomir Oder. 2 kwietnia 2007 zakończyła się faza diecezjalna procesu. 16 listopada 2009 r.
w watykańskiej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych odbyło się posiedzenie komisji kardynałów w sprawie beatyfikacji Jana Pawła II. Obrady komisji zakończyło głosowanie, w którym podjęto decyzję o skierowaniu do Benedykta XVI prośby o wyniesienie polskiego papieża na ołtarze.
Do całkowitego zakończenia procesu beatyfikacyjnego potrzebne było już tylko promulgowanie przez papieża Benedykta XVI dekretów: o heroiczności cnót Jana Pawła II i o uznaniu cudu przypisywanego jego wstawiennictwu.19 grudnia 2009 r. papież Benedykt XVI podpisał dekret o uznaniu heroiczności cnót Jana Pawła II, który zamknął zasadniczą część jego procesu beatyfikacyjnego. Jednocześnie rozpoczęło się dochodzenie dotyczące cudu uzdrowienia przypisywanego wstawiennictwu polskiego papieża.12 stycznia 2011 r. komisja Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych zaaprobowała cud za wstawiennictwem Jana Pawła II, mający polegać na uzdrowieniu francuskiej zakonnicy. Zgodnie z konstytucją apostolską Jana Pawła II Divinus perfectionis Magister z 1983r. ustalającą nowe zasady postępowania kanonizacyjnego, orzeczenie Kongregacji zostało przedstawione papieżowi, który jako jedyny ma prawo decydować o kościelnym kulcie publicznym Sług Bożych. Błogosławiony Jan Paweł II 14 stycznia 2011 r. papież Benedykt XVI podpisał dekret o cudzie i wyznaczył na dzień 1 maja 2011 r. beatyfikację papieża Jana Pawła II. Dokonał jej osobiście podczas uroczystej Mszy Świętej na placu św. Piotra w Rzymie. Uroczystą Mszę koncelebrowało kilka tysięcy kardynałów, arcybiskupów i biskupów z całego świata. Liczba wiernych uczestniczących w nabożeństwie jest szacowana na 1,5 mln osób, w tym trzysta tysięcy Polaków. Na datę liturgicznego wspomnienia bł. Jana Pawła II wybrano dzień 22 października, przypadający w rocznicę uroczystej inauguracji pontyfikatu papieża-Polaka.
Grób Bł. Jana Pawła II w Kaplicy Św. Sebastiana
Materiał opracowała Maria Ambicka
Patriotyzm (łac.pater – ojciec; patria – ojczyzna) to umiłowanie ojczyzny; zdolność poświęcenia się dla niej; przedkładanie nadrzędnych wartości niepodległości i suwerenności nad własne cele, gotowość do ich obrony, nawet za cenę życia. To stawianie dobra swego kraju ponad partykularne interesy własnej klasy, profesji czy partii: solidarność z własnym narodem, ale połączona z szacunkiem dla innych narodów i poszanowanie ich suwerennych praw. Często, choć nie we wszystkich językach i ideologiach, przeciwstawiany nacjonalizmowi, jako takie przywiązanie do ojczyzny i taka solidarność z własnym narodem, którym nie towarzyszy wrogość do innych narodów i chęć ich poniżenia (cechy nacjonalizmu), zaś duma narodowa nie przekształca się w megalomanię.
Karol Wojtyła od samego początku wychowywał się w atmosferze miłości do ojczyzny. Ślady tego można zobaczyć już w jego młodzieńczej twórczości – np. poemat „Hiob” (1940 r.) jest wielką metaforą cierpiącej Polski. Podobnie w napisanym w tym samym roku dramacie „Jeremiasz”, w którym ukazane są dwa sposoby odzyskania wolności: odrodzenie moralne narodu (postać ks. Piotra Skargi) oraz wytrwałej walki zbrojnej (hetman Stanisław Żółkiewski). Obie drogi były później wielokrotnie przypominane przez Wojtyłę w czasie posługi kapłańskiej i papieskiej. W zbiorze „Poezje wybrane” (1983 r.) napisał, że ojczyzna jest dla niego „wyrażeniem siebie”, „zakorzenieniem”, „granicą, która przebiega ku innym” i która „wszystkich ogarnia”, wreszcie skarbem, który trze a „pomnożyć, poszerzyć”. Ujawnia się tu wielki patriotyzm Papieża, jego przywiązanie i oddanie ojczyźnie. W sposób szczególny ten patriotyzm było widać podczas pielgrzymek do Polski. Papież zawsze całował swoją rodzinną ziemię, spotykał się z kombatantami lub odwiedzał cmentarze, gdzie spoczywają polegli za wolność ojczyzny, dużo mówił o kulturze narodowej. Nawet gdy przemawiał do gremiów międzynarodowych, mówił o swoim przywiązaniu do Polski, cytował także polskich wieszczów. Ojciec Święty starał się na bieżąco śledzić wydarzenia w Polsce, by w razie konieczności reagować i upominać rodaków. Wreszcie osobiście dawał dowód swojej patriotycznej postawy. Zrobił to np. w polskim parlamencie (11 czerwca 1999 r.), kiedy mimo słabego zdrowia wstał słysząc pierwsze słowa hymnu narodowego. Podczas wizyty w ONZ w Nowym Jorku 5 października 1995 r. sporo miejsca w przemówieniu poświęcił wolności narodów i ich prawom. Na temat patriotyzmu wypowiedział się także w książce „Pamięć i tożsamość” (2005), wiążąc ściśle to pojęcie z pojęciem ojczyzny. W powiązaniu zaś z Pismem Świętym Jan Paweł II wyprowadził patriotyzm z Dekalogu, z czwartego przykazania, „które zobowiązuje nas, aby czcić ojca i matkę”. Napisał: „Mamy czcić rodziców, gdyż oni reprezentują wobec nas Boga Stwórcę. Dając nam życie, uczestniczą w tajemnicy stworzenia, a przez to zasługują na cześć podobną do tej, jaką oddajemy Bogu Stwórcy. Patriotyzm zawiera w sobie taką właśnie postawę wewnętrzną w odniesieniu do ojczyzny, która dla każdego prawdziwie jest matką”
JAN PAWEŁ II – O PATRIOTYZMIE
„Musimy wyjaśnić zasadnicze różnice pomiędzy niezdrową formą nacjonalizmu, który uczy pogardy dla innych narodów i kultur, a patriotyzmem, który jest właściwą miłością własnego kraju. Prawdziwy patriotyzm nigdy nie stara się dążyć do dobrobytu własnego narodu kosztem innych. Bowiem ostatecznie dotknęłoby to także jego własnego narodu, wyrządzenie krzywdy dotyka obu stron – i agresora i ofiary. Nacjonalizm, szczególnie w swoich najskrajniejszych formach, jest więc antytezą prawdziwego patriotyzmu”/Przemówienie w siedzibie ONZ, Nowy Jork, 5 października 1995 r./
„Z wielkim bólem mówił Norwid Polakom, że nie będą nigdy dobrymi patriotami, jeśli wpierw nie będą pracowali na swoje człowieczeństwo. Żeby bowiem móc rozwiązać zdanie: co to jest Polak? trzeba nie być dzisiejszej Polski obywatelem (...) tylko trochę przeszłej i dużo przeszłej. Ojczyzna, według Norwida, znajduje się w nieskończonej Przeszłości, tak że znajdziesz ją wszędzie, nawet na krańcach bytu. Kto o tym zapomina, robi z ojczyzny sektę, a w końcu wstępuje w szeregi tych, którzy są wielcy! w prywatnych rzeczach; w publicznych? – prywatni!. Taka jest zasada chaosu w każdym społeczeństwie. Ład narodu przychodzi spoza narodu, ostatecznie jest on z Boga, i dlatego tym, którzy tak dalekosiężnie, bo kapłańsko, kochają swój naród, nie grozi nacjonalizm. Naród składa się nie tylko z tego, co wyróżnia go od innych, lecz i z tego co go z innymi łączy. Znamy na pamięć, ale czy znamy praktycznie, w swoim sumieniu, bolesną treść słów: Tak jak dziś jest, to Polak jest olbrzym, a człowiek w Polaku jest karzeł (...). Słońce nad Polakiem wstawa, ale zasłania swe oczy nad człowiekiem. Ileż polskich spraw toczyłoby się inaczej, gdyby Polacy odnaleźli w swoim sumieniu prawdę głoszoną przez Norwida, że ojczyzna to zbiorowy obowiązek, który składa się w naturze rzeczy z dwóch: z obowiązującego Ojczyznę dla człowieka i zobowiązującego człowieka dla Ojczyzny”/Przemówienie do przedstawicieli
Instytutu Dziedzictwa Narodowego,
Watykan, 1 lipca 2001 r./
„(...) Wierzę, że obecny powrót do obietnic ojców Konstytucji 3 maja będzie dla wszystkich moich Rodaków okazją do odnowy ducha, jaki towarzyszył jej powstaniu. Ufam, że ta świątynia (Bożej Opaczności) stanie się symbolem patriotyzmu, który jest umiłowaniem Ojczyzny, ofiarnym oddaniem dla dobra wspólnego, bratnią jednością wszystkich jej mieszkańców, jak też dążeniem do pomnażania jej materialnego i duchowego dziedzictwa przez umiejętne czerpanie z dorobku innych narodów. Modlę się, aby była znakiem wiary Polaków i ufnego zawierzenia Bożej Opatrzności teraźniejszych i przyszłych losów naszej Ojczyzny”./List z okazji uroczystości wmurowania kamienia węgielnego pod Świątynię Bożej Opatrzności w Warszawie, Watykan, 24 kwietnia 2002/
„Patriotyzm oznacza umiłowanie tego, co ojczyste: umiłowanie historii, tradycji, języka czy samego krajobrazu ojczystego. Jest to miłość, która obejmuje również dzieła rodaków i owoce ich geniuszu. Próbą dla tego umiłowania staje się każde zagrożenie tego dobra, jakim jest ojczyzna. Nasze dzieje uczą, że Polacy byli zawsze zdolni do wielkich ofiar dla zachowania tego dobra albo też dla jego odzyskania”/Jan Paweł II, „Pamięć i tożsamość”,
Wydawnictwo „Znak”, Kraków 2005 r., s. 72/
Wyboru dokonali i materiał opracowali: Jerzy Ambicki i Robert Koczera
„ZŁOTE MYŚLI JANA PAWŁA II”
15 października 2006 roku szkoła nasza otrzymała zaszczytne imię sławnego Polaka Jana Pawła II. To wielki zaszczyt uczyć się i pracować w takiej szkole, ale i wielka odpowiedzialność. Poniżej przytaczamy kilka ważnych słów wypowiedzianych przez naszego papieża. Są to nieocenione rady i wskazówki, którymi powinniśmy się kierować w życiu i czerpać z nich mądrość na dziś, jutro i na całe życie. W tak prostych słowach powinniśmy wszyscy dostrzec wielką głębię człowieczeństwa.
ü Nauczcie się kochać to co prawdziwe, dobre i piękne.
ü Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od was nie wymagali.
ü Wzrastajcie jako osoby, rozwijajcie talenty.
ü Pozostawajcie wierni tradycjom waszych praojców.
ü Nie przestawajcie nigdy wołać w języku, który był językiem waszych przodków.
ü Nabywaj mądrości, nabywaj rozwagi. Nie gardź nią, bo ciebie ocali, ukochaj ją – będzie cię strzegła.
ü Nie lękajcie się.
ü Człowiek nie może być prawdziwie wolny, jak tylko przez miłość.
ü Nie traćcie ducha.
ü Wejdź w głąb swego młodego serca. Miłość jest w tobie. To dar Boży.
ü Bądźcie przyszłością świata.
ü Pracuj i módl się, módl się i pracuj.
ü Jesteście Kościołem jutra, Kościołem nadziei.
ü Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj.
ü Nie wstydźcie się waszych ideałów – wręcz przeciwnie, głoście je i brońcie ich.
ü Niewiele daje wolność mówienia, jeśli słowo wypowiadane nie jest wolne, Jeśli jest spętane egzocentryzmem, kłamstwem, podstępem, może nawet nienawiścią lub pogardą dla innych.
ü Zanieście przyszłym pokoleniom świadectwo wiary, nadziei i miłości.
ü Są sprawy w życiu tak doniosłe i pilne, że nie cierpią zwłoki i nie wolno ich odkładać na jutro.
ü Bądźcie wytrwali.
ü Każdy z ludzi ma swoją godność.
ü Miejcie odwagę żyć w miłości.
ü Prawda jest światłem ludzkiego umysłu.
ü Nie bójcie się być świętymi.
ü Nie ulegajcie fałszywym iluzjom i chwilowym modom, po których nierzadko pozostaje tragiczna pustka duchowa.
ü Niech nie będzie w waszym życiu miejsca na egoizm i lenistwo.
ü Młodość otwiera przed wami różne perspektywy.
ü Niech was nie zadawala nic, co nie dorównuje najwyższym ideałom.
ü Nie trwajcie w bezczynności.
Wyboru dokonali i materiał opracowali: Jerzy Ambicki i Robert Koczera
KALENDARIUM
Wybrane fakty z życia Karola Wojtyły – Jana Pawła II:
18 maja 1920 – Karol Wojtyła przychodzi na świat w Wadowicach.
1928 – umiera matka Karola Wojtyły.
1938 – Karol Wojtyła rozpoczyna studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
1942 – Karol Wojtyła wstępuje do Seminarium Duchownego W Krakowie i rozpoczyna studia na tajnym Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
1 XI 1946 – przyszły papież otrzymuje święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa Adama Sapiehy.
1946 – 1948 – Karol Wojtyła Studiuje na studiach teologicznych w Rzymie.
1948 – Karol Wojtyła wraca do Polski i pracuje jako wikary w wiejskiej parafii Niegowić w Małopolsce.
1953 – rozpoczyna pracę jako nauczyciel na Katolickim Uniwersytecie w Lublinie.
4 IV 1958 – Karol Wojtyła zostaje mianowany biskupem przez Piusa XII.
28 IX 1958 – otrzymuje konsekrację biskupią.
30 XII 1963 – Karol Wojtyła zostaje mianowany arcybiskupem krakowskim przez Pawła VI.
13 I 1964 – zostaje arcybiskupem diecezji krakowskiej.
8 III 1964 – ingres arcybiskupa Wojtyły do katedry na Wawelu.
X 1962 do XII 1965 – Karol Wojtyła bierze udział w pracach Soboru Watykańskiego II.
16 X 1978 – wybór Karola Wojtyły na papieża, nowy papież przyjmuje imię Jan Paweł II.
21 I – 1 II 1979 – pierwsza podróż zagraniczna do Dominikany, Meksyku i na Wyspy Bahama.
2 – 10 VI 1979 – pierwsza pielgrzymka do Polski. W Warszawie Jan Paweł II wygłasza słynne kazanie „Niech stąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi, tej ziemi”.
2 X 1979 – papież przemawia na forum ONZ w Nowym Jorku.
2 VI 1980 – przemówienie papieża w siedzibie UNESCO w Paryżu.
13 V 1981 – Ali Agca strzela do papieża na Placu św. Piotra w Rzymie.
28 IX 1982 – Jan Paweł II spotyka się z Dalajlamą, przywódcą duchowym z Tybetu.
10 X 1982 – papież kanonizuje o. Maksymiliana Kolbe.
31 III 1985 – Jan Paweł II ustanawia Międzynarodowy Dzień Młodzieży.
13 IV 1986 – papież składa wizytę w żydowskim domu modlitwy – rzymskiej synagodze Większej.
27 X 1986 – Jan Paweł II uczestniczy w Światowym Dniu Modlitwy o Pokój w Asyżu, wraz z papieżem modli się 47 delegacji kościołów chrześcijańskich i 13 religii niechrześcijańskich.
3 – 7 XII 1987 – papież spotyka się z prawosławnym patriarchą Konstantynopola Dimitrosem.
8 – 11 X 1998 – Jan Paweł II przemawia w Parlamencie Europejskim i Trybunale Prawe Człowieka w Strasburgu.
25 VI 1992 – papież podpisuje nowy Katechizm Kościoła Katolickiego.
29 IV – 27 V 1994 – Jan Paweł II przebywa w poliklinice Gemelli, po wypadku, w którym złamał kość udową.
26 XII 1994 – Jan Paweł II zostaje ogłoszonym przez magazyn „Time” Człowiekiem Roku 1994.
12 III 200 – W Dniu Przebaczenia Jan Paweł II wyznaje winy popełnione przez ludzi Kościoła, przeprasza m. in. Żydów za prześladowania.
22 III 2003 – papież potępia wojnę w Iraku.
styczeń 2005 – stan zdrowia papieża pogarsza się.
27 III 2005 – Jan Paweł II udziela w Wielką Niedzielę milczącego błogosławieństwa „Urbi et Orbi”.
1 IV 2005 – na Placu Św. Piotra czuwa ponad 10 tys. ludzi.
2 kwietnia 2005 roku Jan Paweł II „odchodzi do Domu Ojca”.
1 maja 2011 roku papież Benedykt XVI ogłosił swego poprzednika na Stolicy Piotrowej – Jana Pawła II błogosławionym.
Wyboru dokonali i materiał opracowali: Jerzy Ambicki i Robert Koczera
